Rozdział 5.

Od autorki: Jeeeeezu tak bardzo was przepraszam za moją nie obecność. Byłam w sanatorium przez miesiąc. Bez internetu i wgl. Po drugie też chciałam was przeprosić za to co wam tu wstawiłam. Jest do DUPY, za przeproszeniem. Straciłam wenę. Nie umiem już pisać. ( czy ja kiedykolwiek umiałam?! ) Chciałam zrobić taki konkurs, byście mi bardzo pomogli. Jak wyobrażacie sobie dalszą historie Harre`go i Julii. Napiszcie rozdział, opowiadanie od końce. Nie ważne może być to nawet w 3- zdaniach. :) Nagroda jeszcze do ustalenia. :)

_______________________________________

Zatrzymaliśmy się przed wielkim kościołem. Nie jestem osobą wierzącą, a jednak tu się znalazłam. Może Bóg gdzieś tam jest... Ale na pewno nie przy mnie, na pewno nie przy nas. Jeśli każdy ma swój los zaplanowany od samego poczęcia. To ja na pewno byłam na straconej pozycji od samego początku. Czy kiedykolwiek było dobrze w moim życiu, czy kiedykolwiek było dobrze w życiu moich bliskich. Usłyszałam głośne bicie dzwonów. Który wybudził mnie ze stanu w którym się znalazłam. Setki ludzi, którzy stracili w tej walce swoich bliskich. Tysiące słów, których nie da się usłyszeć. Miliony emocji, które da się odczuć. 

- Msza się już zaczęła. Ja pójdę zaparkować samochód, a ty poszukaj swojej zguby. - uśmiechnął się lekko blondyn

- Dziękuję, dziękuje Ci za wszystko. - wypowiadając te słowa zwinnie wysiadłam z drogiego samochodu. 

Obserwowałam jeszcze przez chwilę auto, które znikło przy najbliższym zakręcie, po czym odważyłam się obrócić i stawić czoła swojemu największemu lęku. 

Kościół był jeszcze większy, schody jeszcze dłuższe, ale ludzi jeszcze więcej. Ostrożnie zaczęłam wchodzić po kamiennych schodach, by dotrzeć do wielkich drzwi. Gdy byłam już w środku, z zachwytu wstrzymałam oddech. Piękne zdobienia, rzeźby. Wszystko utrzymane w stonowanych kolorach. Dobra Julii dość tego zachwycania się masz jeden jasny cel. - ZNALEŹĆ TĄ CHOLERNĄ KSIĘGĘ - Do dzieła. Tylko kurwa, gdzie ona jest. 

- Przepraszam - zwróciłam się do starszej kobiety, która co chwilę ocierała swoje oczy, czarną chustką - gdzie znajdę pewną księg...

- Za tamtymi drzwiami - wskazała, po czym nie zbyt miło opuściła mnie.

Cholera. Serce biło mi tysiąc razy mocniej, a w ustach zaś czułam, kurde nic czułam.

Moje nogi same poderwały się do szybkiego marszu, we wskazane miejsce, lecz przed samym w głębieniem się w tajemniczy pokój, pomodliłam się do kogoś kto jest tam u góry. 

Moje oczy się zaszkliły, pełno trumien. A w jednej z nich może być on...

Powoli zaczęłam czytać nazwiska, które są na każdej osobno wyrzeźbione. - Nie, nie, nie, nie, nie, nie, NIE...! - Nie dam rady dalej. Tak cholernie boję się że go straciłam. 

Do moich uszu doszedł znajomy głos. To on, słyszę go. TO HARRY ! 

Rzuciłam się w bieg za tak dobrze mi znanym głos. Lecz po chwili się zatrzymałam i schowałam za wielką kolumną. Z oczu zaczęły mi wypływać potok łez, a serce automatycznie mi stanęło. Tak to był Harry, który z tajemniczą młodą ciężarną kobietą się przytulał. O co tu kurwa chodzi ?!